کنش و کیفیت هوا و تاثیر آن بر انسان

هوای خوب

 

هوای خوب و مطلوب، هوایی است که آزاد باشد و مواد خارجی از قبیل بخار و دود با آن نیامیخته باشد. نشانه هوای خوب آن است که تنفس را تسهیل کند و به هیچ وجه گلو را نگیرد و تنفس را به اشکال نیندازد. سالم ترین هوا در هر فصل هوایی است که بر طبیعت و مزاج آن فصل باشد.

هوای نامطلوب

 

هوایی است که در زمین های پست و دره ها محبوس باشد، همین که خورشید طلوع کرد، به زودی گرم می شود و به محض غروب خورشید به زودی سرد می گردد.
اگر هوای موجود با مزاج فصل ناسازگار باشد، با خود بیماری ها را می آورد.

 

کنش و کیفیت هوا و مقتضیات فصول

 

۱- هوای گرم :

هوای گرم معتدل، خون را به سوی پوست بدن می برد و در نتیجه رنگ رو سرخ می گردد. هوای گرم خارج از اعتدال می گدازد و سستی می آورد. اگر هوای گرم به حد افراط از اعتدال خارج شود، به حدی می گدازد که رنگ را زردی می بخشد، تعرق را زیاد می کند، ادرار را کاهش می دهد، هضم را ضعیف می کند و تشنگی می آورد.

 

۲- هوای سرد :

هوای سرد به بدن استواری می دهد و هضم را تقویت می کند. در هوای سرد رطوبت ها باقی می ماند و کمتر از طریق تعریق و نظیر آن از بین می روند. به همین جهت دفع ادرار زیاد و دفع مدفوع کم می شود، زیرا سرما ماهیچه های مقعد را انقباض می دهد و روده راست را در هیئت خود نگه می دارد و مدفوع از تسهیلات مجرا        بی نصیب می ماند و بیشتر پایداری می کند. بخش آبکی مدفوع به ادرار تبدیل می گردد.

 

۳- هوای مرطوب :

پوست را نرمی و تن را طراوت و شادابی می بخشد.

 

۴- هوای خشک :

تن را پژمرده و پوست را خشک می کند.

 

۵- هوای آلوده :

هوای آلوده تنفس را افسرده می کند و اخلاط بد را فزونی می دهد.

 

 

منبع: کتاب کلید ورود به مطب قدیم- جمشید خدادادی