نکاتی درباره اهمیت عسل

ویژگی عسل

بهترین نوع عسل، عسل سرخ، شفاف، غلیظ، خوش بو، خوش طعم است. طبیعت عسل اگر تازه باشد به طرف بهاری و اگر کهنه باشد به طرف تابستانی می رود. هرچه عسل کهنه تر باشد طبع آن گرم تر می شود و گرمای بهاری آن تبدیل به مزاج گرم خشک تابستانی می شود. به همین دلیل برخی عسل های خیلی کهنه را برای درمان های خاص استفاده می کنند. عسل در واقع منضجی است که می پزد و خودش نیز دافع بلغم است به خصوص بلغم لزج و رطوبت بدن که از عمق بدن و سر این بلغم لزج را بیرون می کشد.

شکرک، طبیعت عسل واقعی

چیزی به نام عسل بد و شکرک وجود ندارد. شکرک کلمه ترجمه شده انگلیسی است. متاسفانه غربی ها این گونه القا کردند که اگر دیدید عسل سفید شده است این شکرک و در واقع همان شکر است. در حالیکه این گونه نیست. عمر شکر حدوداً ۷۰ سال است. سوال مطرح می شود چگونه عسل هایی که قبل فراعنه مصر پیدا کردند همگی سفید هستند؟

آن زمان که شکر وجود نداشته و زنبور از شکر تغذیه نمی کرده و در ضمن اگر زنبور شکر بخورد چون کیفیت عسل پایین می آید، عسل شکرک نمی زند، در حالیکه هر چه کیفیت عسل بالاتر باشد عسل زودتر شکرک می زند به طوری  که یک زمستان بگذرد عسل سفت و کره ای می شود.

لذا می توان عسل ها به صورت خوب، بهتر، عالی و.. تقسیم بندی کرد. بسته به غذایی که زنبور مصرف کرده کیفیت عسل فرق می کند.

بهترین نوع عسل، عسلی است که زودتر رس ببندد. هرچند برخی افراد و فروشندگان سودجو و متقلب که می خواهند رس عسل را آب بکنند عسل را داخل قابلمه ای خالی ریخته و حرارت می دهند در این حالت رس آب شده اما عسل می میرد و دیگر ارزش غذایی ندارد و البته شکرک هم نمی زند! و این عسل مرده را به مشتری می دهند و برخی مشتریان هم از عسل مایع خریداری شده راضی هستند.

اگر بخواهید رس عسل را اصولی بازکرده اما عسل نمیرد عسل را با شیشه اش داخل قابلمه آب سرد گذاشته و نزدیک چراغ قرار دهید و سپس آب را آرام آرام گرم کنید. عسل شل شده و حالت عادی پیدا می کند و اگر مجدداً در سرما کنار بگذارید، سفت می شود در این حالت ارزش غذایی آن حفظ می شود.

چرا عسل شفا است؟

در قرآن فقط دو جا کلمه شفا آمده است. عسل شفا للناس و قرآن شفا للمومنین.

عسل شفایی برای همه انسان ها و قرآن شفایی برای مومنان است. وقتی کلمه شفا می آید یعنی دیگر بیماری وجود ندارد.

زمانی که می خواستند حضرت ابراهیم (ع) را در آتش بیندازند حیوانات می آمدند و می پرسیدند ما آب بیاوریم و آتش را خاموش کنیم؟ ولی زنبور این کار را نمی کند و بدون پرسیدن، زنبورها به صورت گروه گروه می روند و آب می آورند و آتش را خاموش می کنند. از آن لحظه به بعد خداوند در دهان این حیوان شفا قرار می دهد.

همچنین آمده است که روزی حضرت علی (ع) در اتاقی نزد رسول خدا (ص) نشسته بودند . پیامبر اکرم (ص) می بینند زنبوری وارد اتاق می شود از او می پرسند؟ ای زنبور عسل چگونه است که شهد تلخ گیاهان را می خوری و عسل شیرین می دهی؟ زنبور از جانب خدا زبان باز کرده و جواب می دهد زمانی که می خواهم عسل درست کنم همان لحظه صلوات می فرستم و عسل شیرین می شود.

 

منبع: خواص عسل – دکتر حسین روازاده